اثر حاضر، یک چیدمان ویدیو است که بخشی از پروژهای بزرگتر به نام نا-درجایی، که شامل مدیاهای مختلفی است و در رابطه با یک فیلم تجربی به همین نام ساخته شده است. بهار صمدی برای دسترسی محدود هشت، چیدمانی ۴ کاناله را از این مجموعه باز نمایش میدهد. او مینویسد
دری که باز میشود. بخش بزرگی از متریال کار را آرشیو تصویری و صوتی دیگران تشکیل داده است. هر آنچه که قابلیت تصویربرداری، دوباره و چند باره تصویربرداری، اسکن، صدابرداری، دانلود و … داشته باشد، میتواند بخشی از کار باشد. این تصاویر میتوانند، فیلمهای آماتور هشت میلیمتری یافته شده، تصاویر موجود در هارد دیسک کسی که به طریقی در دسترس قرار گرفته شده و یا ویدیوهای دانلود شده از فضای مجازی باشند. هر دوربینی و هر دستگاه بازنمایی تصویری، ابزار کار میتواند باشد. هیچ محدودیتی وجود ندارد. عبور از ماشینها پیک نردبان. تنها طی مونتاژ است که کارشروع میشود؛ شکل میگیرد و تمام میشود. هیچ ساختار و نوشتهی از قبل فکر شده ای وجود ندارد. این خود تصاویر هستند که با آنچه مینمایانند و یا مستقل از محتوای خود در آنچه نمینمایانند، موقعیتهای بروز خود را میسازند. لزوم تکرار خود را و یا نشانه ای از خود را در هیاتی دیگر تحمیل میکنند. این تکرار، یک تصویر عادی را به امری راز آلود تبدیل میکند. تصاویر با هم گفتگو میکنند و در رقابت برای تصویر کلیدی بودن تلاش میکنند. یک تصویر، تصویر دیگر را به کنار خود میخواند؛ از آن عبور میکند و به سمت آن بر میگردد. دیگریِ خود را، چه در شباهت، چه در تفاوت مییابد؛ معرفیاش میکند، تصاحبش میکند، رهایش میکند و یا جایگزین خود میکند. ردیفی از آسیابهای بادی تصاویر، خود، شخصیتهای اصلی هستند. تصویر درخت، برابر با درخت در فیلم نیست. تصویر درخت، تصویری است که درختی در آن است اینجا، مجلس رقص تصاویر است.