این کار هم در ادامه‌ی کارهای قبل است. اجرا آن نیز مانندِ ویدئوی « یک رویا » با پروژکتور برروی دیوار می‌باشد. چهره‌ی زنی گریان که در کادرِ گِرد نمایان است. دخترکی بر او بوسه می‌زند و پسرکی در گوشش نجوا می‌کند.

پدر درحالیکه بعد از خواندن کتابی ترسناک به پسرکش شب بخیر می گوید متوجه می شود که پسرک روی تخت نیست و بعد کابوس آغاز می شود…

پس از مدرنیته و از طریق درب های خروج واهی، ما از پایان تاریخ که از روی هم افتادن دایره اقتصاد و سیاست اوراکسپوز شده است فرار می کنیم. این حقیقتاً بی روح، کرخت، بی رنگ و ملالت بار است. با وجود مباحث عصر حاضر ما، هسته مدرنیته که در اواخر قرن نوزدهم میلادی شکل گرفت و نتیجه اش پایان تاریخ بود، یکسان باقی مانده است. پس از مرگ معنویت و معادلات آن با سیاست، ما با تقلا برای توازن قوا بین کشورها و حتی میان احزاب سیاسی داخلی روبرو هستیم. این تقلا از سمت همه جناح ها برای رسیدن به قدرت نهایی می باشد اما هیچ یک نمی تواند به آن دست یابد. بدین ترتیب هیچ شکست ناپذیر، قدرتمندترین و کامل ترین که همه راه ها به او ختم شود وجود ندارد. صحنه هنر معاصر بیانگر پایان تاریخ به عنوان افقی بی نهایت است که در آن هنرمندان به طور مداوم سلسله تصاویر به آن اضافه می کنند. آثار هنری دارای ارزش زیبایی شناسی برابر هستند که در آن هیچ اثری بهتر از دیگری نیست و هیچ اثری کامل تر از دیگری نیست. نظریات با ضد نظریات مواجه میشوند و جنبش ها با ضد جنبش ها تحریک می شوند. راه حل من برای فرار حرکت به جلو و یا عقب نیست بلکه یک احساس خیالی از رفتن به سمت بالا و به سیاره دیگری است. از این طریق، من به جهان انتزاعی میرسم. به طور قابل ملاحظه‌ای، آبستره بیان خالص بی نهایت است. اشکال به طور مداوم فرم میگیرند بدون آنکه منحصر به فرد بودنشان از بین برود و یا پورتره ای باشند از تقلیدی ساده لوحانه. آبستره من را از آلودگی و سر و صدای ترافیک به دریای اشکال بیکران رها میکند و به آزادی تصویری بدون وجود رئالیسم و کمال گرایی میرساند. این مسیر من را به پروژه در حال جریانم "وایل‌" هدایت می کند.

زندگی / Life این مجموعه حاصلِ نگاه کردن به زندگیِ پیرامون؛ خیره شدن به سوژه ها و ابژه ها ، توجه به سکوتِ طبیعت بیجان ؛ پرتره ها ، جریان سیال طبیعت و مرورِ خاطرات، ارتباطشان با من و روایتِ آنها بدون دخل و تصرف بود. تلاشی در جهتِ نشان دادنِ آن چه از نظر میگذرد منجر به انتخابِ مدیومِ نقاشی برایِ به تصویر کشیدنِ رنگ ها و فرم ها و از طرفی دیگر به کار گرفتن انیمیشن برایِ به نمایش گذاشتنِ حرکتِ شگفت انگیزِ زندگی شد. پیش از این بارها سراغ انیمیشن رفته بودم اما نمی‌توانستم از مرحله ی استوری برد فراتر بروم . استوری برد نمایی از آنچه قرار است گفته شود را در ذهن میسازد و این کار باعثِ محدود شدنِ ذهنم میشد، چنان که میتوانستم از تیتراژِ شروع تا پایان را ببینم. این بار از سمتِ نقاشی به آن نگاه کردم .این کار مستلزمِ حذفِ استوری برد و بداهه سازی بود . پس ، صفحات بیشمار کاغذ را به مثابه ی بومِ نقاشی در حالِ تحول دیدم. این که قرار است چه بگویم برایم مشخص بود اما چگونه گفتنش بعد از بارها روایت کردن مشخص میشد . با این روش گویی خود مخاطب هستم و از نتیجه اثر غافلگیر میشدم. این رفتار را پیش ازاین هنگام نقاشی تجربه کرده بودم. مجموعه مربوط به سال 93 و 94 میباشد.

قطره ای روی سنگ داغ داستان زنی است که صورت نداشته خود را هر روز نقاشی می کند. اما یک روز تصمیم می گیرد...

کودکی که پدر و مادرش مدام در حال دعوا هستند و به او بی توجهی می کنند. کودک به نقاشی هایش که از چند نوازنده است، جان می بخشد و با موسیقی آنها همراه می شود و در این حین کارهایی که دوست دارد را تصور می کند ...

ریفیل فیری یک انیمیشن تجربی شکل گرفته بر اساس یک چیدمان صداست. تلاشی بر هویت بخشی دراماتیک صدا پیش از تصویر . این مستند انیمیشن با نیت دستبرد بر تقدم و تاخر روایتمند تصویر و صدا تصویرگذاری را به جای صدا گذاری در خدمت روند قرار میدهد. من "صداییست که حول حضور من شنیده می شود.هر روزگیش و نا هر روزگیش" من خالی کننده و خالی شونده .خالی از من و نا من. خالی" در گذر است ،دوباره مثل یک لیوان قهوه که قبلا هزینه ریفیل شدنش را داده باشی ،بی هزینه پر می شود."

داستان یه پری دریایی‌ که با عشق و اندوه مواجه می‌شه

اینترو ، منو و استارتر گیم، طراحی شده در قالب و سبک Futuristic ، Glitch Art و Neo 80s Art