Soheil Soheili (b.1983) is a Tehran-based director, producer, researcher and writer; having roots in a cultural-musical family, he started learning music from his father at an early age. By the turn of the new century, he started playing in a number of jam bands and became acquainted with a number of instrumentalists and musicians; now after a decade of work, beyond playing guitar and bass he is experience in the both fields of studio recording and live-music sounding and have expanded his experiences into a wide spectrum of forms, like digital performance and sound design or the stage performances. As a thinker and a planner, his sonic ideas revolve around the solutions regarding the solutions and the means of provision for noise pollution and acoustic planning in the form of noise reduction strategies, sound installations, and algorithms for coding audiovisual performances; as a background artist and a laidback producer, he is best known for his unreleased vault and the sound design for other artists.
Holding a B.A degree on English literature from Shahid Beheshti University – with a focus on criticism – enables him to have a better historical, philosophical rendering of ‘art’ in the broad sense and in the context of his own country.
During his career, he was appointed on different jobs; his first profession was a network administrator and a web-developer while he was a civil engineering student, the point that made him choose a multidisciplinary approach on the long run. He maintains: ‘Being an independent professional, regardless of the medium one should take part in collaborative projects in order to negotiate an artistic discourse in the art-scene’ his argument implicitly refers to the slippery border between different forms of art and to signify a close affinity in the truths they all refer to. On the other hand he prioritizes directing over acting – regardless of a few cameo appearances in documentaries and a small featured film he is considered absent to the mainstream media; some portions of his video arts have been exhibited in the fifth round of Limited Access Festival, he have also taken part in a number of painting exhibitions and his taste varies from Surrealist painting and Modern jazz music to Postmodern literature and cinema.

سهیل سهیلی (متولد سال ۱۳۶۲) منتقد، کارگردان، تهیه کننده، پژوهش‌گر، نویسنده و مترجم ساکن شهر تهران است؛ به دلیل داشتن ریشه‌های خانوادگی فرهنگی وهنری، از خردسالی زیر نظر پدر خود شروع به آموختن موسیقی نمود واز ابتدای هزاره‌ی جدید میلادی به نوازندگی‌ ساز‌های زهی در تمرین‌ گروه‌های موسیقی پرداخت و از این طریق با نوازندگان و موسیقیدانان بی‌شماری آشنا شد که اغلب ازهمکاران فعلی او می‌باشند؛ او پس از یک دهه فعالیت، فراتر از نوازندگی گیتار و باس قدم به عرصه‌ی صدابرداری و ضبط استودیوئی و اجرا‌ی زنده در قالب‌های گسترده‌ای مانند اجرای‌دیجیتال و طراحی‌صدا در حوزه‌ی هنر‌های نمایشی گذاشته است. در عنوان برنامه‌ریز صدا، ایده‌های او پیرامون نظریه‌های نظارت و کنترل آلودگی‌صوتی و طرح‌ریزی آکوستیک در قالب ارائه‌ چیدمان‌های مفهومی صدا و تصویر، الگوریتم‌های برنامه‌نویسی راهبردی مخصوص کاهش آلودگی‌صوتی و اجرا‌های تعاملی،  صوتی‌ و‌ تصویری می‌گردند؛ در مقام یک هنرمند پشت‌صحنه و تهیه‌کننده‌ای آسوده، او بیشتر به خاطر گنجینه‌ی آثار منتشر‌نشده آثارش و طراحی صدا برای هنرمندان دیگر شناخته می‌شود.
او دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی ادبیات‌انگلیسی در دانشگاه شهید بهشتی تهران – با تمرکز بر نقد‌ادبی می‌باشد، عنوانی که به گفته‌ی او لازمه‌ی رسیدن درک و دریافت  تاریخی، فلسفی از «هنر» به مفهوم عام آن و حصول اطمینان از تطابق هنجار‌ها و ارزش‌های با فرهنگ کشور خود هنگام تعمید آنها می‌نماید. همچنین علاقه‌ی پژوهشی او در زمینه‌ی رسانه و پسا استعمار‌گرائی از رویکرد‌های مورد استفاده‌ی او در ارائه‌های دانشگاهی بوده است.
او در خلال دوره‌ی کاری‌‌ خود، عهده‌دار مسئولیت‌های مختلفی بوده است؛ به طوری که نخستین شغل حرفه‌ای‌اش در هنگام تحصیل در رشته‌ی مهندسی عمران، مدیریت شبکه‌ کامپیوتری و طراحی وب‌سایت بوده است، نکته‌ای که او را مجبور به انتخاب رویکردی همه‌‌رشته‌ای در درازمدت نموده است. او مدعی است که «به منظور برقرارسازی یک گفتمان هنری در صحنه‌ی هنر هنگام اشتغال در سمت یک هنرمند حرفه‌ای مستقل صرف‌نظر از رسانه‌ی کاری، هنرمند می‌بایست در پروژه‌های مشارکتی با دیگران همکاری نماید». بیانیه‌ی او به صورت ضمنی به مرز‌های نامشخص میان فرم‌های هنری متفاوت اشاره نموده و بر وجود حقیقتی یکتا میان همگی این فرم‌ها دلالت می‌نماید. از سوئی دیگر او کارگردانی را بر بازیگری ارجح می‌شمارد – صرف‌نظر از شماری نقش‌های فرعی و حضور در تعدادی فیلم مستند، او در زمینه‌ی رسانه‌‌های جریان‌اصلی غایب به حساب می‌آید؛ پاره‌ای از ویدیو‌آرت‌های او در پنجمین دوره از فستیوال دسترسی‌محدود به نمایش درآمده است، وی همچنین در تعدادی از نمایشگاه‌های نقاشی شرکت نموده و سلیقه‌ی او شامل طیف گسترده‌ای از نقاشی‌ سوررآل و موسیقی جز مدرن تا ادبیات و سینمای پسانوگرا می‌باشد.