مجمع دسترسی محدود

اسلایدهای پیداشده از خانواده‌ای که نمی‌شناسم، با استفاده از نرم افزار  تشخیص چهره، تلاش به شناسایی‌شده و با صدای کودکی‌ام ترکیب‌شده است.

زیر نور ماه، در یک‌چشم برهم زدن، دریافته‌ای که سال‌ها، روز‌ها، ساعت‌ها، ثانیه‌ها و احساسات زیادی پشت تو پنهان‌شده‌اند و حالا تو نگهبان رازی بزرگ‌تر از تمام اتفاقات زندگی‌ات هستی. تو حلقه‌ی اتصالی. حلقه‌ی اتصال تمام این لحظات و خاطرات. ماه تا ابدیت بر من خواهد تابید. تمام مدتی که خیال می‌کردم زمان در دنیای من متوقف‌شده است، زمانی در دنیای من وجود نداشت. از یک‌زمان به بعد، دیگر هیچ‌چیز نیازی به توجیه ندارد. این‌ها همه یادآور هستند، که هرچند ابدی نیستند، اما برای وجود فانی من کافی‌اند. هنوز ترس در وجود من باقی است، هنوز درد در وجودم ساکن است، اما می‌توانم فریاد بکشم. این تصاویر و این نجواها تلاش‌های روح من برای بیان چیزی فراتر از توان وجودی‌ام هستند. ما فریاد می‌زنیم، ما زجر می‌کشیم، ما در ذهن خودمان زخمی می‌شویم، در کنار دیگران زخم‌ها را پنهان و بسته‌ نگاه می‌داریم، در تاریکی زخم‌ها گشوده‌ می‌شوند و چرک و خون و فریاد از آن‌ها خارج می‌شود. جان دادن، خراش دادن، هیچ از هیچ بیرون می‌آید، متلاشی می‌شود، ترسی قبل از پایان دادن من به من.

“موضوع: چشمی در نظریه: به نظر من چشمی در هر خانه‌ای رازهایی دارد رازهایی یک‌طرفه. ما بیرون را می‌بینیم ولی کسانی که بیرون هستند تنها سنگینی نگاه‌ها را احساس می‌کنند. ایده: ‌من می‌خواستم رمز و راز تنها لحظه‌ی در راهرو بودن و خبر نداشتن از قبل و بعدازآن لحظات را نشان دهم.”

درست همان لحظه که پُستی در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته می‌شود و بر ‘feed’ دیگر اشخاص پدیدار می‌شود، دیدن یا تعامل مجازی با آن، منجر به ظهور نوعی حس انحصار در مخاطب می‌شود که با حس انحصاری که صاحب پُست دارد متفاوت است. حال اگر تمام چیزهایی که روزی به اشتراک گذاشته‌شده است پاک شود، آیا حس انحصار دیگران نسبت به آن مجموعه لطمه می‌بیند؟ یا هنوز انحصار خاطره‌های در حال پاک شدن در دست شخص اول است؟

همواره چیزهایی وجود دارد که پوشیده می‌ماند.

الف) خانه و آرشیو شخصی تئو آنجلوپولوس در آتش سوخت. در این آتش‌سوزی تمام نوشته‌ها و شعرهای او، کتاب‌ها و نامه‌هایی که این کارگردان بزرگ دریافت کرده بود و همه متن‌هایی که نویسندگان و چهره‌های سرشناس به او تقدیم کرده بودند از میان رفت. –ب) براثر این آتش‌سوزی تاکنون بیش از هزار منزل مسکونی در آتش سوخته است و بیش از ۸۰ نفر جان خود را از دست دادند. هنوز نگرانی از احتمال افزایش شمار قربانیان وجود دارد. در این حادثه ۱۸۷ نفر زخمی و به بیمارستان‌ها انتقال داده‌شده‌اند که ۲۳ نفر از آنان کودکان هستند. کدام‌یک از این دو خبر مهم‌ترند؟ کدام‌یک در تاریخ می‌مانند؟ مورخان به کدام‌یک از این دو خبر خواهند پرداخت؟ صدسال بعد وقتی از آتش‌سوزی یونان صحبت می‌شود درباره کدام‌یک از این دو خبر بیشتر اظهار تأسف می‌شود؟ اصلاً اگر در این آتش‌سوزی خانه آنجلوپلوس نمی‌سوخت این آتش‌سوزی این‌قدر مهم می‌شد؟ آیا اگر شعرهای آنجلوپلوس نمی‌سوخت سوختن هزار خانه و ۸۰ نفر در تاریخ جهان ثبت می‌شد؟ این‌ها سؤالاتی است که ما را به خلق این اثر هدایت کرد…

«آن‌ها همه‌جا هستند؛ در هر آنچه فکر می‌کنی، هر آنچه می‌بینی، می‌شنوی… چرخه‌ی سه مرحله‌ای تولید، توزیع و مصرف به کار می‌افتد و تمام حروف، کلمات و جملات زبان را درون خود می‌کشد. سازوکاری که می‌خواهد معنایی که بر شانه‌ی کلمات نشسته است را منتزع کند، آن را از مدلول خود عبور دهد و مبدل به نشانه کند. نشانه‌هایی که می‌شود کارکردهای اجتماعی آن را پیش‌بینی کرد.»

پژواکی از رویای شکسته‌ی کلاوس کینسکی، در مواجهه با پاسخ‌های منفی ورنر هرتزوگ برای کارگردانی فیلم‌نامه‌‌ای که درباره ویولونیست دیوانه، پاگانینی نوشته بود. یک خلسه‌ی روانی برای فرا چنگ آوردن نگاه‌ یک مرد دیوانه؛ ردی از فیلمی که می‌توانست وجود داشته باشد.

هرچه بیشتر دقت می‌کنیم، اشکال غریب‌تر می‌شوند.

در لحظه‌ای از سرد شدن تاريخ کائنات متولد شديم، در مقياسي از دایره‌ها گنجانده شديم و در چرخش زمان به گردش درامديم تا اعصاب کائنات را در هم بشكنيم اما اين شكستگي بازخورد بی‌نظمی‌اش را بر ما آشكار می‌کند.

 “صحنه‌ی تاریخ” تاریخ یا آنچه وقایع و کنش‌های شخصی و جمعی بشر می‌خوانیم در کدام صحنه یا میدانی به نمایش در می‌آیند یا رخ می‌دهند؟ آیا مکانی که تاریخ در آنجا رخ می‌دهد را می‌توان قیاس از صحنه‌ی تئاتر گرفت؟ وقتی که این مکان فرضی در جوار یک سالن نمایش باشد چه موقعیتی پیش می‌آید؟ آیا اصولاً نمایشِ تاریخ در صحنه ای به جز صحنه‌ی کلاسیک تئاتر امکان پذیر است؟ کدام یک از این دو نمایش، تماشاگرِ تاریخ را به قول ارسطو در بوطیقا به کاتارسیس می‌رساند؟ آیا مکان‌ها حاملان روح تاریخ و وقایع روی داده در آن‌ها هستند؟ گذر سالیان به چه میزان روح و سرشت مکان‌ها را پربار و غنی تر کرده است؟ جایگاه و موضع مخاطب در این نمایشِ تاریخ کجاست؟ در تئاتر مخاطب آزاد است که محل دید و حرکت چشمان خود را آزادانه به هر گوشه‌ی صحنه انتخاب کند. مخاطب نمایش آزاد است که میان واقعه حقیقی (تاریخ روی داده) و واقعه نمادین (صحنه‌ی نمایش) انتخاب کند. شاید بتوان ادعا کرد که این حرکت چشم هاست که تاریخ را رقم می‌زنند.

         بیایید دهه ۶۰ را تخیل کنیم، شهر به آرامی در خواب فرورفته است، شاید هم برخی در این میان مشغول دعا به جان سربازان پشت سنگرهای جنگ کیلومترها آن طرف تر باشند و شاید هم مزیت پایتخت نشینی بدان‌ها آنقدر هم دلهره هر لحظه لاهوتی شدن را منتقل نکرده باشد و در این میان به ناگاه آسمان جولانگاه غریبه‌ای می‌شود، پر هیاهو حضورش را پیش از انگشت گذاشتن بر دکمه‌ای جیغ می‌کشد و در لحظه‌ای بعد بسیاری نیستند. خانه‌ای، بیمارستانی، مدرسه‌ای و… ویران می‌شوند. جنگ ابعاد فاجعه باری را همواره به طرفدار و بی طرف، کوچک و بزرگ، پیر و جوان تحمیل می‌کند. آن چنان سهمگین که حتی فکر کردن به آن را گاهی امکان ناپذیر می‌سازد. پیرامون جنگ ایران و عراق بسیاری گفته‌اند و مستند ساخته‌اند و کتاب‌ها تحریر کرده‌اند و …. اما گویا تمامی ندارد. هشت سال آن چنان عمیق و طولانی بوده که ناگفته بسیار بماند. اما آنچه که می‌بینید بخش کوچکی است از بمباران مناطق مسکونی و غیر نظامی است (که از بهمن ۱۳۶۲ شروع شد) که به نام جنگ شهرها شناخته می‌شود که بر اساس کتاب «تهران: ۵۰ روز جنگ» ساسان مویدی روایت می‌شود که تنها اثر چاپ شده پیرامون این موضوع در آن سال‌هاست که توسط عکاس با حمایت انتشارات سروش نوشته شده است.

زمانی که بچه بودم فکر می‌کردم که جنگ یعنی جنگ بین ایران و عراق. بعدتر فکر کردم که جنگ تمام شده. از اون روزها هم گذشت تا فهمیدم جنگ بی انتهاست و بنا بر آینه که در یک جنگ همیشگی به زندگیمون ادامه بدیم. جنگی که هر بار به شکلی عزیزانمون رو ازمون میگیره. گاهی با بمب و موشک و خمپاره. گاهی هم با مهاجرت‌های اجباری و فرارهای یک شبه. جایی با خودم روبرو شدم و دیدم که ما خواسته یا ناخواسته تمام راه‌ها رو برای زنده ماندن و بهتر زندگی کردن می ری‌ام. این طور میشه که همین حالا هم دچار همان اضطراب شدیم. اضطراب جنگ برای بچه هامون. همین حالا که نمی دونیم بمونیم یا بریم.

توضیح ندارد

طبیعت همیشه الگویی مناسب برای انسان‌ها بوده تا بهترین مکانیزم ها و بهترین مهندسی‌ها را از درون آن بیرون کشیده و به صورت مصنوعی در ماشین آلات و دست ساخته‌های خود به کار ببرند. همیشه در طبیعت، کارایی ارجحیت دارد و هیچ الگوی پایداری نیست که نتوان از آن چیزی آموخت. از مدل حرکت حیوانات گرفته تا ساختار بدن جانوران و گیاهان. هر چیزی در موقعیتی خاص می‌تواند راهگشای مشکلی بزرگ برای جامعه بشری باشد؛ تنها کافی است با نگاهی عمیق به طبیعت نگریست. اما چه چیزی باعث میشود انسان برای دستیابی به اهداف و رفع نیازهای رو به رشد خود راه چپاول طبیعت را در پیش بگیرید و با همان ابزار دست به تخریب آن بزند و به عنوان ارباب بلامنازع طبیعت ظاهر شود، از نظر من ما سالهاست در جنگ هستیم از زمانی که رابطه انسان و طبیعت از یک رابطه متعادل و برابر به رابطه ای نابرابر تبدیل شد و انسان حاکمیت طبیعت را در دست گرفت.

چه چیزی ما را نجات خواهد داد؟

بدون توضیح

ایده این فیلم بر اساس برخوردی اکولوژیک به معادن نمک ھلاین که دلیل اصلی شکل گیری شھر سالزبورگ بوده است بنا نھاده شده است. در حال حاضر این معادن تبدیل به جاذبه‌ای توریستی با مناسکی شبیه شھر بازی شده‌اند. استثمار و زیر دست قرار دھی طبیعت وارد نظم جدیدی شده است. در ابتدا با چیزی شبیه به یک ویدئو اسی روبرو ھستیم اما در ادامه وارد سفری درونی با رویکردی غیر آنترپوسنتریک می شویم.

«پلکان» یک فیلم دو کاناله است  که یک دوئت را نشان می‌دهد. آن پفایفر و برنهارد کرویتزر از پلکانی طولانی بالا و پایین می روند.اگر کرویتزر از پله‌ها بالا می‌رود، فایفر در حال پاینن آمدن است و بالعکس. نکته اینجاست که به نظر می رسد که این دو به روش معمول از پله‌ها بالا و پایین می‌روند. اما فیلم اصلی به صورت معکوس به نمایش در آمده است، در واقعیت این دو هنرمند عقب عقب از پله‌ها بالا و پایین می‌روند.

شاید صدسال هوا ابری بوده. وضعیت ما کلاً خیلی غم‌انگیز است، اما هنوز گرما را حس می‌کنیم و جانِ درونِ بدنمان هنوز می‌گوید هیجان وجود دارد؛ حتی بااینکه مرگ در کمین است. بهتر است از لحظه لذت نبریم، بلکه لحظه را خلق کنیم.

درباره تغيير و فضا

«پارسا کامه خوش، متولد ۱۳۶۴ در تهران و هم‌اکنون ساکن شهر هلسینکی در فنلاند است. تمام آنچه او سعی در انجامش دارد تجربه‌ی در جهان بودن است. حاضر بودن با تمام حواس و رها کردن خود برای تحت تأثیر قرار گرفتن و شگفت‌زده شدن ازآنچه زندگی سر راه او می‌گذارد. او همواره در حال درونی کردن یافته‌های خود و واکنش به آن‌ها در قالبِ آوردن چیزها است. درواقع، این روند طبیعی برای وی راهی است به سمت درک جایگاه خود در جهان و سپاسگزاری از آن. برآیند این فرایند معمولاً یا همچون آینه‌ای زوایای کمتر مجالِ بروز یافته‌ی شخصیت او را منعکس کرده و یا همچون مشقی است که با ممارست در آن به ستیزه با کشمکش‌های درونی خود می‌پردازد. باور او بیشتر به آوردن چیزهاست تا خلق آن‌ها چراکه خود را تنها همچون دَری می داند که از طریق او ایده به محدوده‌ی قابل‌درک وجود در شکلی خاص وارد می‌شود. این ویدیو از مجموعه چیز (-یدن) است. چیز (-یدن) ترکیب نسبتاً من درآوردی است که اشاره دارد به برهم‌کنش میان انسان و چیزها. در این ویدیو پارسا به تمرین چیز (-یدن) پرداخته است..»

من در انتظار زمان، ویدئویی است درباره متوقف شدن زمان در ذهن. زمانی که احساس می‌کنیم هیچ‌چیزی روبه‌جلو نمی‌رود. در ویدئو، کاراکتر اصلی در لباسی سیاه، سه ساعت که عقربه‌هایشان روی ۱۲ متوقف‌شده است و بیان‌گر گذشته، حال و آینده است را در سرزمینی یخ‌زده به دست‌هایش گره‌زده و روی برف می‌کشد و منتظر تغییر است.

یک کلوزاپ از یک پنجره است که ارتباط و قطع ارتباط بین دو زن را روایت می‌کند. و البته اشاره‌اش به شخص سوم یعنی ناظر بر این روایت است که درواقع با رؤیت اثر ضلع سوم این رابطه را می‌سازد.

سرخط اصطلاحی در روزنامه‌نگاری است و به متنی گفته می‌شود که ذات مقاله‌ای که به دنبال آن می‌آید را توصیف می‌کند. هدف از سرخط این است که به سرعت و به شکلی موجز موضوع را معرفی کند.